Nieuw Zeeland - Dag 20 (03-03-2014)

Het is 8.15 uur en wij staan klaar bij de receptie van het Kiwi Holiday Park. Nog even wachten en daar komt de bus die ons oppikt en naar Milford Sound gaat brengen.

Uitzicht 's morgens vroeg vanaf de camping

Omdat het enigszins bewolkt is hebben we truien aan en een regenjasje mee, maar ook zonnebrand en iets tegen sandfly's. Nog iets te snacken, verder is er aan boord vast wel iets te koop. De bus zit niet vol dus we zetelen ons bij het raam, kunnen we onderweg nog wat kiekjes maken.
De chauffeur heeft onderweg een hoop te vertellen, hij weet ook veel maar dat heeft hij misschien wel uit het hoofd moeten leren :-)
Zo weet hij ons te vertellen dat Laka Te Anau een gemiddelde diepte heeft van 300 meter en een omtrek van 680 kilometer. Dat is nog eens een meertje of niet dan.

We moeten goed opletten geeft de chauffeur nog aan want dan zullen we zien dat het bos waar wij nu door heen rijden gaande weg veranderd qua beplanting. En uiteraard had de man gelijk. Het eerste stuk van de route is nog aardig recht, daarna begint het bochten werk. De informatie over de namen van alle meertjes waar langs rijden hebben we niet kunnen onthouden maar het komt er op neer dat je hier had moeten zijn zo ongeveer eind 1800 moeten zijn, dan was het naar je vernoemd.

De mirror lakes.

De weg wordt steeds bochtiger en steiler, de afgronden steeds dieper en we stoppen nog ergens halverwege. Hier is een klein informatiecentrum over de bouw van de Homer tunnel (daar gaan we nog doorheen) en toiletten. Na 10 minuten gaan we verder, gaan door de Homer tunnel en als je daar uitkomt heb je een prachtig uitzicht naar het dal en op de bergtoppen waarvan op sommige ijs ligt. Op de terugreis zullen we daar stoppen zegt de chauffeur en dan hopen we dat de bewolking weg getrokken is.
Nog een klein stukje en dan zijn we er. We krijgen van de chauffeur een bootticket en hij geeft iedereen ook een lunchticket. Die hadden wij niet besteld, dus bedankt maar weer.

De Jucy Cruiser

het uitzicht vanaf de steiger

de eerste waterval

spectaculaire uitzichten

dat zeg ik, spectaculaire uitzichten. :)

Zeehonden.

We gaan om 11.15 uur aan boord van de Jucy Cruiser, die zit niet vol, ruimte zat dus om een goed plekkie te vinden. Het is indrukwekkend, de grootte van zo'n fjord.
Je bent maar nietig op zo'n bootje, dat stelt niets voor. De skipper voorziet ons van commentaar op de uitzichten die we hebben. We zien links en rechts overal watervallen.
En op de terugreis zullen we nog even wat dichter langs die ene waterval aan de rechterkant varen, zo beloofd de skipper ons.

Prachtig en groot is het, steile rotsen, wel of niet begroeit, watervallen, ijs in de bergtoppen, we zien echt van alles.
Het waait wel weer een halve storm, dus op het bovendek waaien we bijna weg maar daar moeten we toch wel even van het uitzicht genieten. Om op te warmen kunnen we koffie pakken zoveel we willen, dus even een bakkie en daarna weer naar buiten.
Deze keer voor op het beneden dek, want de boot mindert vaart omdat hier op een rots allemaal zeehonden liggen. Niet van die hele jonge zeehondjes zoals we eerder hebben gezien maar wel een mooi gezicht.

Zo'n Fjord is best wel groot hoor.

Koffie! om ons op te warmen

Het duurt niet lang of er komen ook nog een paar dolfijnen mee zwemmen met de boot, helaas is het niet gelukt om ze op de foto te krijgen.
Aan het einde van het fjord moet de boot keren en daarvoor vaart hij een klein stukje de Tasman zee op. Je voelt gelijk dat de boot begint te deinen, maar lang niet zo erg al in de Bay of Islands waar toch menige reiziger iets in een zakje deponeerde.

Zoals beloofd vaart de skipper op de terugreis tot onder die ene waterval. Hij waarschuwt wel netjes, dat als je niet nat wilt worden en je camera niet waterproof is, je nu beter naar binnen kunt gaan. Yvonne heeft net op tijd nog een paar foto's kunnen maken en is toen naar binnen gevlucht.

Yvonne was net op tijd binnen.

Terug in de bus, stopt de chauffeur op de beloofde plaatsen en krijgt iedereen de tijd om foto's te maken. Het was geweldig maar na flink te zijn uitgewaaid en daarna nog eens 2,5 uur in een bus zijn wij blij dat wij weer netjes bij het Kiwi park worden afgezet.

de oude en de "nieuwe"brug

Nog even een pits stop.

The Charms stroomversnellingen/watervallen

Uitzicht direct na de Homer tunnel op de terugreis

Lokale parkieten (Kea), ze zijn zo groot als ene duif ongeveer.

Mit zwei hände!

een heel groot dal.

Het is 16.00 uur en als wij in onze camper stappen en nog even de vis- en jachtwinkel in het dorp aandoen. Helaas kan Severinus er niet slagen. We halen een coffee to go en gaan op weg naar Invercargill. Dat is zo'n 2.5uur rijden denken wij.

Een prachtige weg, langs het fjordland en de kust. Pech voor ons is het wisselvallig weer, dus van de regen in de drup zullen we maar zeggen met af en toe wat zonneschijn.
En het waait hard, wat ons doet denken aan een eerdere ervaring met harde wind en een bergweg waar wij overheen moesten. Dit is net zoiets.
Om toch een frisse neus te halen, stoppen we ergens waar we de zee zien en gaan er even uit om een foto te maken. De camera waait haast weg, dus dat hebben we niet lang vol gehouden.

We staan aan de kust en zijn vlakbij Stewart Island. Wel een stukkie zwemmen hoor.

Een paar vriendelijke franse dames willen wel even een foto van ons samen maken.

De bomen zijn hier zelfs krom gewaaid, het zal hier wel vaker een beetje waaien. :)

Hé hé, om 19.00 uur zijn we in Invercargill. We tikken het adres van de camping die we uitgezocht hadden in de tomtom op de telefoon en 10 minuten later staan we bij de camping. Gelukkig was er nog een plaatsje voor ons en de Indiaase take away zit om de hoek, dat eten we vanavond in de gezamenlijke keuken maar weer.

Alvast een folder van de hardware store bij de receptie gehaald zodat wij morgen zonder moeite naar E. Hayes & Sons kunnen rijden om de "world's fastest Indian" te bekijken.